Een toffe uitdagende baan, een gezellig ingericht huis, een heerlijk sociaal leven, droomreizen op de planning en een leuke kerel om na een drukke werkdag op de bank te ploffen met een wijntje. Het leven als een volwassen vrouw helemaal voor elkaar zou je zeggen! Tot je in de spiegel kijkt: een vrouw, zó onzeker doordat ze gevangen zit in een huid vol acne. 

Herken je dit?

Die puberteit is al lang en breed voorbij maar die ontstekingen en mee-eters lijken maar geen afscheid van je te willen nemen, wat je ook probeert. En reken maar dat je alles geprobeerd hebt! Het lijkt wel een obsessie… Terwijl je ‘s ochtends in de badkamer staat, worden je ogen bijna de spiegel ingezogen. Een nieuwe puist, op je kin, terwijl die belangrijke meeting vandaag gepland staat. Je voelt spontaan al je zelfvertrouwen het putje in verdwijnen en irriteert je mateloos dat die pukkels je carrière in de weg zitten. Door die puisten lijk je wel een 16 jarige puber en niet die vrouw die weet waar ze het over heeft! Vorige week werd je zelfs nog voor de stagiaire aangezien…

Je wéét dat het er niet beter op gaat worden, maar gaat toch voor de bijl. Gefeliciteerd, weer een gevalletje pijnlijke knijpsessie gelukt, uitslag: vele malen erger. Dan maar een flinke laag foundation om de boel te camoufleren. Want met die rode uitbarsting de deur uit? Vergeet het maar… De laatste keer dat je zonder make-up de deur uitging, kan je je niet eens meer herinneren.  Terwijl je vakkundig alle roodheden van de ravage camoufleert met een flinke laag foundation en concealer, probeer je jezelf moed in te spreken. Je bent zo verdomd goed in wat je doet, maar die onzekerheid staat je al máánden in de weg om bij je manager over die promotie te beginnen.

Twintig minuten later bekijk je jezelf in de spiegel… De rode vlekken zijn niet meer te zien maar dat licht van bovenaf zet de pukkels alsnog flink in de spotlight… Prima, voor nu. Straks voor het gesprek nog even een laatste check op de wc. In de auto op weg naar het werk, schiet je opeens de vrimibo met vriendinnen te binnen, shit! Je appt meteen: ‘Druk op het werk, ik sluit later aan om nog een wijntje mee te doen!’ Het volle daglicht ontweken, ze zien je wel verschijnen als de zon onder is…

Wat als je er niets mee doet?

Terug naar je zachte gladde huid van voor je puberteit kun je niet, dat is pijnlijk maar een gegeven. De littekens die al hebt, die blijven. Maar je bent bang dat het nog erger wordt… Die nieuwe ontstekingen en littekens blijven maar komen… Als je straks rimpels krijgt (rondom je ogen begint het al…) kan je de boel niet eens meer goed weg camoufleren. Dan ga je je nóg meer schamen voor hoe je er uitziet. Doorgroeien zit er niet in want promotie zit er met jouw uiterlijk en je onzekerheid niet in. Die stomme acne zorgt ervoor dat je leven stilt komt te staan zodat je straks een vrouw van middelbare leeftijd bent met een door littekens getekend gezicht. Zo ver ga je het toch niet laten komen?

Als je blijft doen wat je altijd deed, blijft die acne je kwellen.  Je groeit niet door op je werk omdat je die verdiende promotie niet durft aan te kaarten waardoor je blijft steken op het niveau waar je nu zit. Door dat eeuwige geknijp ontstaan er littekens die blijvend zijn en deze zijn niet te camoufleren met make-up. Je spreekt door een groeiende onzekerheid niet meer af met vriendinnen en dat leuke sociale leven raak je kwijt.